Murat Yıldız, birinci romanında asla geriye bakmayan, daima özverili bir seyahatte çırpınan karakterlerin farklı öykülerini okurun önüne seriyor. 19. yüzyılın sonlarında geçen roman, yaşadığı adadan birinci kere ayrılacak olan genç karakterin, Yavuz isminde dağılmış bir denizciyle müsabakasıyla başlıyor. Nihayetinde iki adamın da vedalara yüklediği manalar farklı biçimlerde tezahür ediyor.
Yazar, Veda olgusunu hayattaki sessiz çığlık olarak tanımlarken, toplumun çabucak hemen her kesitinde kendine yer edinmiş, iz bırakan bir hareket olduğunu ekliyor. Sonuç olarak hayata dışarıdan bakan ve hayatın yönlendirmesine elinden geldiğince karşı çıkan karakterlerin hayatlarını Dillendiremediğim Elveda’da okuyabilirsiniz.
Murat Yıldız, birinci romanında asla geriye bakmayan, daima özverili bir seyahatte çırpınan karakterlerin farklı kıssalarını okurun önüne seriyor. 19. yüzyılın sonlarında geçen roman, yaşadığı adadan birinci kere ayrılacak olan genç karakterin, Yavuz isminde dağılmış bir denizciyle müsabakasıyla başlıyor. Nihayetinde iki adamın da vedalara yüklediği manalar farklı hallerde tezahür ediyor.
Yazar, Veda olgusunu omurdaki sessiz çığlık olarak tanımlarken, toplumun çabucak hemen her kısmında kendine yer edinmiş, iz bırakan bir aksiyon olduğunu ekliyor. Sonuç olarak hayata dışarıdan bakan ve hayatın yönlendirmesine elinden geldiğince karşı çıkan karakterlerin ömürlerini Dillendiremediğim Elveda’da okuyabilirsiniz.
***
Yağmurun altında varmaya çalıştığım yere vakur adımlarla ilerliyordum. Yaşlı bir söğüt ağacının altından geçmek gerekti. Söğüt ağacı yağmurda ıslanmak istemeyen bir bayana mesken sahipliği yapıyordu. Bodur çalıları soğuğun sertliğine direnircesine hâlâ yerindeydi, geniş gövdesinden uzanan ve dökülmeye direnen yaprakları bayanı koruyordu. Güya ağaç yıllardır bayanı beklemiş üzereydi ve o bayan, bu hoş yağmurlu günde bana seslendi.
O günden bu yana kaç yapraklar döküldü yavaş yavaş, birçok yıllar geçti,
Mevsimler eskisi kadar hoş gelmiyordu artık.
Yapraklar uçmayı kesmiş, sonbahar ağaçlara çoktan küsmüştü.
Rüzgârlara ne olduğu hususundaysa en ufak bir anımsama bile yok içimde.
Bir vakitler canım ve kanım olan o bayana gelirsek;
Söğüt ağacının altında bir daha asla göremedim onu.
Şimdiyse her gün o yağmurlu günü anımsıyorum.
Hüznüme sebep olan o hoş anılar,
Ve özlediğim yegâne an bir daha asla geri gelmeyecek.
Fakat hâlâ adımlarım o ormandadır,
Ağaçların da arkasında, yıldızların semasında.
Göğsümün boşlukla dolduğuna şahit olur,
Ve bembeyaz anıların kalbimi üzmesine eşlik ederim,
Ve sevgisine mahzar olduğum o söğüt ağacının tabanında,
Dillendiremediğim elvedamın kavuşmasını beklerim.
***
Beyaz boyalı teknesiyle uzaktaki bir adaya kargo taşıyan Yavuz, tıpkı adada büyük bir yarış için yaşadığı yerden birinci kez ayrılcak olan Aiden isminde bir gençle karşılaşır. İki adamın da vedalara yüklediği manalar farklıdır.
İlk yorum yapan olun